In 2014 schreef ik onderstaande tekst. Nu ik het weer lees resoneert het nog steeds en voel ik de behoefte het hier te plaatsen, ondanks enkele 'verouderde' uitspraken.
Labels Volgens mij is het absurd hoeveel kinderen er in deze tijd worden betiteld en gelabeld met een gedragsstoornis. Vooral aan de hand van de pas verschenen versie 5 van het DSM-boek (april 2014) kan het zomaar zo zijn dat ook jij en ik vallen binnen de kenmerken van een bepaalde gedragsstoornis. Passen we daar net niet helemaal in, dan wordt er al gauw achter het label NOS (Not Otherwise Specified) geplakt, omdat er mogelijk nog niet gedefinieerde punten meespelen. Het is dan ook niet moeilijk om de daarbij behorende medicatie te kunnen ontvangen. Dat er gekeken wordt naar gedrag is belangrijk. Dat er gekeken wordt naar kenmerken en vervolgens naar ‘hoe dit te reguleren’ vind ik kortzichtig. Het lijkt mij niet meer dan logisch dat er gekeken wordt naar de onderliggende oorzaken, immers dan pas kunnen we aansluiten op het kind en die ondersteuning geven die past en werkt.
In mijn ogen is er maar één label geoorloofd, en dat is het label UNIEK. Ieder mens is uniek en heeft het recht te zijn zoals hij/zij is. Zouden we met z’n allen gewoon in de natuur leven en niets te maken hebben met vaste systemen, dan zou ieder mens zijn eigen rol spelen en zijn kwaliteiten benutten en inzetten voor de groep waarin ze leven. Zo is het ook in het dierenrijk: het dier dat bijvoorbeeld het meest gevoelig en alert is, die alles ziet en hoort, is de waarschuwer van de groep.
Zijn kinderen dan daadwerkelijk anders dan vroeger? Vele kinderen krijgen in de huidige maatschappij het label AD(H)D. Wij mogen ons afvragen waarom dat zo is.
De evolutie van de mens gaat gewoon door. We leven nu in een tijdperk dat we ons steeds bewuster mogen worden, dat we mogen gaan ervaren dat alles energie is, dat alles één is. De kinderen van nu zijn zich al meer bewust hiervan, gewoon omdat ze in deze tijd met een hoger bewustzijn worden geboren. Daar kunnen we niets aan veranderen. Het ontwikkelen van de linkerhersenhelft, het logisch denken en beredeneren enz., heeft de mens geholpen om te komen waar we nu zijn, om de huidige maatschappij te ontwikkelen. Kinderen van nu worden met een veel sterker ontwikkelde rechterhersenhelft (creativiteit en gevoel e.d.) geboren.
Het onderwijssysteem van nu is ontwikkeld in een andere tijd en het wordt steeds duidelijker dat het niet past bij de kinderen van nu. Er wordt al wel van de leerkrachten gevraagd zo goed mogelijk af te stemmen op het individuele kind, maar doordat er van de andere kant erg opbrengstgericht gewerkt en gedacht moet worden, is het gevaar groot dat het meer om de resultaten gaat dan om het welzijn van de kinderen. En dan vinden wij het vreemd dat kinderen zich niet binnen de regels gedragen. Regels en lesstof die grotendeels worden opgelegd en waarvan de kinderen nu doorzien en zich afvragen wat het nut is en wat het toevoegt om dat te leren.
Hoe kunnen kinderen ons duidelijk maken dat er andere waarheden zijn en dat we veel bewuster met onszelf, de aarde en het leven mogen omgaan?
Er zijn kinderen die dit gewoon kunnen zeggen, maar dat zijn de uitzonderingen. De meeste kinderen laten met hun gedrag zien dat ze andere behoeften hebben, dat het leven om andere dingen draait, dat het onderwijs aan hen mag gaan veranderen. Kinderen zijn zo leergierig, ze willen zo graag naar school. Ze willen de kennis leren waar ze in hun leven wat mee kunnen. Ze willen leren wie ze zijn, wat ze leuk vinden en in hun leven kunnen gebruiken. Kortom: niet van buiten naar binnen, maar van binnen naar buiten. Natuurlijk willen ze leren lezen en rekenen, want dan gaat er een wereld voor je open, maar ze leren dit het beste en het liefst op de manier die bij hen past. En voornamelijk door te beleven en te voelen. En daar gaat het vaak mis. De manier van leren past niet goed bij het kind.
Kinderen die het label AD(H)D krijgen zijn vaak kinderen die zó hun antennes hebben uitstaan, die zóveel om hen heen horen, zien en voelen dat ze er helemaal onrustig en druk van worden of juist een manier hebben gevonden om hen af te sluiten en hun terug te trekken in hun eigen wereldje. Dit is puur een manier om zich staande te houden. Het wordt vaak vertaald naar concentratie problemen.
Concentreren is volgens het woordenboek: samentrekken op één punt. Dat brengt mij bij: leven vanuit een grotere realiteit, vanuit een groter bewustzijn, wetend dat we allen één zijn en dat er maar één punt (Bron) is waar het om gaat: LIEFDE. Dat is de essentie van het leven en dat is waar kinderen van nu op zoek naar zijn.
Kinderen zoeken een manier om ons dit te vertellen en te laten ervaren en dat doen ze met hun gedrag. De ADHD-ers spiegelen de drukte, gekte en stress van de volwassenen en van deze maatschappij. Het afgedwaald zijn van jezelf en het je maar bezig houden met van alles en nog wat. Alle ballen in de lucht proberen te houden totdat het niet meer kan. Wat geeft dat een onrust en chaos in het al zo volle denkende hoofd. We weten dat wanneer je als ouder dit inzicht krijgt en meer rust neemt, de problemen bij kinderen verminderen en er dus ineens niet meer aan alle kenmerken van het label wordt voldaan. De ADD-ers willen ons niets anders duidelijk maken, alleen doen ze het op de tegenovergestelde manier. Ze dromen weg, zoeken de rust in hun eigen wereld, sluiten zich af voor alle chaos en prikkels om hen heen. Zou het zo zijn dat, wanneer we hen als voorbeeld nemen en ons meer naar binnen keren, naar ons diepe Zelf, we dan minder stress gaan ervaren en dichter bij de essentie van het leven, bij Liefde komen?
Ook ik mag regelmatig in de spiegel kijken die deze kinderen mij voorhouden. Houden aan de regels waarvan ik het nut niet zie. Geen overzicht meer in mijn hoofd van alle informatie, indrukken en gevoelens. Het teveel in het hoofd bezig zijn en te weinig met het voelen… De boodschap aan mij is dus: juist verbinden met mijn hart, het voelen, mijn Zelf, mijn intuïtie.
Alle kinderen willen ontzettend graag leren. Het is onze taak om ze die ondersteuning te bieden, om ze te begeleiden door bij hun behoeftes aan te sluiten. Door ze te mogen laten leren op de manier die bij hen past, om aan te sluiten bij hun kwaliteiten en talenten zodat ze kunnen zijn wie ze zijn: UNIEK!
April 2014
Baukje Postma